μονάστηρον

μονάστηρον, τὸ (Μ)

μοναστήρι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μοναστήρι(ον) κατά τα ουδ. σε -ον, τ. που σχηματίστηκε προς εξυπηρέτηση μετρικών αναγκών].